PĘD ŻYCIA

Dokądś gonimy, dokądś biegniemy,
w ogromnym stresie wiecznie żyjemy.
Dokądś biegniemy, dokądś gonimy,
nic, poza sobą już nie widzimy.
Mijają tygodnie, miesiące i lata,
nim zauważymy, przyjdzie
odejść nam z tego świata.
Przystańmy trochę, spójrzmy wokoło,
tu kwiat zakwita,
tam słowik śpiewa wesoło
i tak mocno pachnie bez,
popatrzmy, jaki świat piękny jest.
Zwolnijmy tempo, tak krótkie jest życie,
zacznijmy doceniać to, co mamy na świecie.
Cieszmy się wszystkim, póki możemy
i podziwiajmy uroki Ziemi.

10 Styczeń 2003

Ostatnio zmieniony przez Iwona Mościcka dnia Wto 11:51, 13 Sty 2009, w całości zmieniany 1 raz

a
a
a
a
b
c
b
d
b
d
e
e
f
f
g
g

jak dla mnie rymy są w rozsypce albo są dokładne, albo nie, albo żeńskie, albo męskie. chociaż sama nie rymuję, to jednak zawsze wydawało mi się, że w rymach musi panować jakiś porządek, żeby wszystko trzymało się kupy.

gdybym nie była na bieżąco z tym, co się pisze w internecie, bo już nie mówię o współczesnych większych pisarzach (no nie da się za wszystkimi pogonić), to pewnie bym powiedziała, że fajnie jest, że to taki bogaty wiersz i jakie to on ma przesłanie. tylko przejadło mi się przesłanie tego typu, za wiele go w koło i nie mówi o niczym, czego bym już nie wiedziała.

mimo wszystko witam na meta.forze i mam nadzieję, że się nie zrazisz Wink

pozdrawiam

Szanuję Twoją wypowiedź.........dodam tylko, że wiersz jest dość stary - ma 6 lat - i dziś pewnie nie stworzyłabym wiersza w takim, jak ten klimacie.
Pozdrawiam

zatem daj świeże teksty, po co dawać te, które już przebrzmiały?

Właśnie zamieściłam dziś w "białej poezji" nowy wiersz.................Jednak przez kilka lat nic nie tworzyłam, także świeżych wierszy na chwilę obecną mam bardzo mało.