znów bujne wyrosły

wyobrażam sobie, że siedzimy na kamiennym progu,
gębie wiejskiej chaty. w trawniki naprzeciw
wyrzucamy rozmowy i każde słowo, które miesza w przeszłości.
najłatwiej stuknąć butelki, choć w zasadzie
już nie wiadomo za co warto pić.

kiedyś były konstelacje, nasze ciała
rzucały cień na niebo. pozostały
tylko oparte o siebie ramiona
- przypadkiem. spod domu

prowadzi nas wiele dróg, ale wiemy dokąd wrócić.
jesienią trzeba wygrabić trawniki.

Ostatnio zmieniony przez czerwona oranżada dnia Wto 9:48, 25 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz

Urzeka mnie sposób obrazowania. Próg, jako gęba chaty, słowa wypluwane w trawniki. Nostalgiczna treść, dobrze dobrane słowa.
Podoba mi się bardzo.

To chyba moja przypadłość, widzę, a słowa mnie walą. To w gruncie rzeczy takie dość współczesne, w dobie, w której z powodu druku "wyostrzył" nam się wzrok, symultanicznie działające zmysł raczej odeszły w cień.

Ostatnio zmieniony przez czerwona oranżada dnia Pią 22:47, 28 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz

mi nie pasuje tutaj tylko 'rozmowy i', można by bez tego mi się zdaje, że nic by na tym nie ucierpiało

ucierpiałoby, bo czym innego jest rozmowa, a czym innym pojedyncze słowa.