że już nie brak

tam gdzie inni stoją lub kroczą
on siedział
w dyskretności na pół etatu
pobudzony refleksją
nad brakiem sławy
i ambicji
bycia kochankiem ludzkości

stojąc na poboczu
nie bacząc na przeludnienie
na jednym oddechu
wyszeptał
przebijając się przez hałas
prywatnych wybuchów atomowych
że już nie brak

Ostatnio zmieniony przez Łukasz J dnia Czw 22:19, 20 Lis 2008, w całości zmieniany 3 razy

Może od "stojąc na poboczu" zrobić drugą strofkę? Taka dziwna, chwilowa odmiana. Jestem beznadziejny, po sekundzie - chrzanić! już jestem boski. Czasami w anime są bohaterzy (zwykle w tych momentach są ironicznie pomniejszeni i przypominają słodkie dzieciaczki), którzy nagle stwierdzają, że zostaną kimś! i mają plan! i w ogóle, w ogóle są boscy. Nagle wchodzi do pokoju takiego bohatera mama (siostra/dziewczyna/współlokator/kot) mówiąc: skarbie, a zmieniłeś dzisiaj majtki?

W sumie przydałaby się tam 2 strofka więc zmieniam.A ta reszta wypowiedzi to też o wierszu bo jakoś nie za bardzo ją zrozumiałem a nie jest jeszcze tak późno na nierozumienie:P

No, bo to było do tej chwilowej odmiany - ten bohater z anime to trochę na odwrót - będę wielki, będę wielki, a tu trach! mamuśka sprowadza go na ziemię jednym pytaniem.
z twoim bohaterem lirycznym jest podobnie - brak tego, brak tamtego, a tu rachu ciachu! i już braku nie ma.

nie lubię kiedy tytuł zlewa się z puentą