włóczęga

codziennie przemierzam tysiące kilometrów, wypatruję blasków
horyzontów i kontrastów malujących się uśmiechów. mijają kolejne
święta wielkanocne, a skóra pali się i kruszy. na wodę z kościoła

nawet krzyżyk nie pomoże, bakszysz czy inne, które łączą mnie
na co dzień z wiarą. moja wiara jest prosta - chowam członków rodziny,
wciąż zwiększam kolekcję urn na kominku. wszystkie skośnookie

kobiety proszą mnie o radę - ich małe córeczki
w kołyskach duszę poduszkami. one są tylko cieniem,
a ja koloru bladej wiśni, niedojrzałej i nieprawdomównej.

dzisiaj łączy nas tylko płód - jutro tylko wyskrobany jezus.

Ostatnio zmieniony przez Emilia Czasami dnia Czw 10:42, 27 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz

Na początek proponuję zastanowić się nad interpunkcją, bo masz tu niepoukłądane przecinki.

hmm

np. po kilometrach. I w trzeciej strofie zrezygnowałbym z jednego "a", lepiej tego pierwszego.

Odrobinę tu dla mnie chaotycznie. Dużo słów, nie do końca ze sobą to wszystko jest połączone, ale to tylko takie moje wrażenie.

	Cytat:
	wciąż zwiększam kolekcję urn na kominku. wszystkie skośnookie kobiety proszą mnie o radę - ich małe córeczki

Tutaj bardzo smaczna przerzutnia.

Ogólnie: ciekawy tekst. Nad pointą się jeszcze zastanowię, bo nie wiem czy do końca jest dla mnie zrozumiała. Ale to oznacza, że to jest wiersz, do którego z jakiegoś powodu się wraca.