Wiaryniegodnie

Wiktor twierdzi, że na wysokościach łatwiej uwierzyć
w Boga. Za dnia zdobywa Montserrat i spycha w dół
kamienie.

Idąc daleko pamięta o rękach. Chłopiec starszy ode mnie
o rok, może dwa, wciąż przeciąga palcami po powierzchni.
Przeczuwa potęgę, która wypełnia górę. Wraca inną drogą,
cień z dbałością rzuca za siebie. Na ślad następuję po nim.

Odkąd jedną ścianę za plecami można nazwać domem
- wierzę - skał nie układa wiatr. Kształtują je boskie ręce.

Obojętność gorsza od faszyzmu. Smile

	Cytat:
	Odkąd jedną ścianę za plecami można nazwać domem - wierzę - skał nie układa wiatr. Kształtują je boskie ręce.

ładne powiązanie dwóch pierwszych wersów z zakończeniem. jest dobrze moim zdaniem Wink

taak, dobrze, że ten Bóg łączy się z puentą, bo wsadzenie go bez powodu czasem może gorszyć x)