W poniemieckim bunkrze słuchaliśmy przyszłości. Ona...

W poniemieckim bunkrze słuchaliśmy przeszłości. Ona nas nie słuchała.

Wśród świateł chcę ciszy. tam gdzie nie ma dźwięków
przychodzi cień, można zamknąć oczy. Porozstawiane na szafkach
totemy i głosy z nieba noszone w kieszeni iskrzą się i śpiewają.
Ciągle dryfujemy po pięciolinii, tylko potakiwanie i zapominanie,
czasami zaniesie tak wysoko, że słyszymy już jedynie niepokój.

Obracamy się do naściennych malowideł, nie robiąc kroku wstecz,
a mimo to mamy dom na wyciągnięcie ręki. Została muzyka,
która gna od pierwszego świtu, gdy z płaczem rzuciliśmy wyzwanie
słońcu w twarz. Jeszcze zdążyłem skaleczyć się drzazgą,
otrzeć skórę o korę, oglądać wskazówki, ucząc się ruchu po kole.
Później wróciłem, kolejny raz, choć na chwilę, w beztroską ciemność.

Zatkanie uszu nie uwalnia od przeszłości,
nic nie jest tak gładkie jak pusty sen.
Nikt nie ostrzegł przed Bachem i Mozartem,
że będzie coś, co złamie rozsądek i poskłada
kolory w jedno, nawet przez zamknięte powieki.

--------------------------------------------------------
tytuł się nie zmieścił Wink

Ostatnio zmieniony przez E dnia Wto 22:19, 18 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz