skóra bębna

po parapecie spaceruje stado gołębi-
banda przyczajonych ludojadów.
widziałem jak kilka obgryzało kocie ścierwo.
pewnie gdy zasnę, rzucą się na mnie.

niewzruszony dalej oglądam
palce pianisty nigdy nie nauczone muzyki,
której mam pełną głowę, serce i wątrobę,
ledwo trawię przyjmowane dźwięki.
jedyny instrument jaki mam, nie istnieje.
dzięki niemu czuję się wirtuozem.

próbowałem wynaleźć liryczną bombę,
którą zniszczyłbym wszystko, zgodnie
z doktryną nieograniczonego nihilizmu,
a stworzyłem bełkot.

jestem napięty jak skóra bębna.
podaj mi nóż, bym mógł się rozciąć
i wpuścić trochę powietrza.

zdecydowanie potrzebny noz...

Zofka, wybacz mi moje umysłowe ograniczenie, ale nie jestem w stanie zrozumieć Twojego posta.

Pewnie chodzi jej o to, żebyś uwolnił swoje emocje. Co ty Singer! Nie zrozumiałeś własnego wiersza? Razz

Pierwsza strofa - jak wszystkie o gołębiach na parapecie- kojarzy mi się z "Pręgami" i Żebrowskim, co rzucał gołębiom jedzenie na naszpikowany gwoździami parapet Wink

"której mam pełną głowę, serce i wątrobę"
zastanawia mnie, czemu, gdy pojawia się wyliczenie z części ciała jest zwykle zestaw - głowa, serca i wątroba. Ciekawe, ciekawe. W ogóle ten wers to takie kompletne dopowiedzenie, nie jestem pewna czy jest taki bardzo potrzebny.

Jednak ogólnie rzecz biorąc, podoba mi się.

Przekazałeś prawdziwe emocje w swoim wierszu, super.