powolnie

doświadczam smaku

od nadmiaru skorup, pękniętych jajek tam, gdzie jedynie
słychać skomlenia dzieci - jeszcze nienarodzonych,
chowasz głowę w piasek, bezgłośnie jęczysz jak pies,

który dostał gumową zabawką. wymięta pościel,
świeże mleko jak drobna wizja familii, perfekcyjna
i obłudna do bólu jak nic zawarte tylko w słowach.

trwam jak stereotyp

człowieka, nieprzerwanie takiego samego: włosy płoną,
dłonie szronią się same, a wszystkie błędne deptaki,
doprowadzają na początek. nie chcę być matką i

mówić podwójnie. nie chce być dzieckiem i milczeć.

Ostatnio zmieniony przez Emilia Czasami dnia Nie 14:10, 28 Gru 2008, w całości zmieniany 1 raz

"lasy płoną,
dłonie szronią się same, a wszystkie błędne deptaki,
doprowadzają na początek."

to ładne, szczególnie dłonie, mój ulubiony zabieg ze szronieniem Wink

ale "nie chcę być dzieckiem"

średniawo jak dla mnie, miałaś już lepsze teksty, chociaż może to ja jestem dzisiaj aż nadto wymagająca.

tu przecinek, tam przecinek