Na linii zmiany daty, dla ostatniej pary

To nagminne powtarzanie, że jutro będzie,
nigdy się nie znudzi. Dwie ręce to za mało,
nagle obudzona tamta pewność, że więcej

się nie zdarzy dzień, który trwał przez całe lato.
Sama się wybudzi. Albo w podwójnym stanie,
w nagminnym powtarzaniu, że jutro będzie,

bo nadejdzie, z przekonaniem takie samo.
To miasto nocą, szum ulic, fontanna złudzeń,
i nagła, budzona pewność, że musi więcej

stać się między dwojgiem ludzi. Więc idą śmiało,
ręka w rękę. Takie chodzenie trzeba pobudzić
i nagminnie powtarzać, że jutro też będzie

przepędzone wspólnie. Tak jak wtedy nie brakło
spojrzeń w oczy, tak teraz nie da się ostudzić
tamtej nagle budzonej pewności, że więcej

będzie. I nawet się okazało wśród ludzi,
że przejście między dniami jest podwójnym stanem.
Jest nagminnym powtarzaniem, że jutro będzie
tak nagle obudzone. I pewność – że więcej.

czasami nawet mogę przełknąć pozytywnie i taki kawałek poezji, ale nie do końca, na razie

Ostatnio zmieniony przez Emilia Czasami dnia Wto 15:43, 09 Gru 2008, w całości zmieniany 1 raz

jutro będzie - odkładanie rzeczy na dzień następny, a z drugiej strony, gdy nie ma takiej pewności żyje się pełniej, żyje się jakby to był ostatni dzień życia. w końcu tak było z Weroniką od Coelho.

"przejście między dniami jest podwójnym stanem."
tak jakby w peelkę trafił amorek, nagle jej się oczka otworzył, że życia nie można przejść samemu.

no chyba dzisiaj dość prosto interpretuję Wink