"MEDYTACJA ROZBITKA"

przed
chwilą zdaje się być świadomość
tonącej tratwy naprędce zbitej
z kilku momentów szczerego uśmiechu

na
krańce południe spluwa gwiazdy
tratując pokład nieporadnego bytu
szaluje oddechy szukając równowagi

w
okruchach słów wytartych czasem
kotwice przeterminowanych chęci
złudnie trzymające przy życiu

do
straconego domu drzwi uchylone
a ścieżka możliwościami porośnięta
aż po wybrzeża ziemi obiecanej

z
miejsca ruszyć się nie da
mając niepewność jutra
w złoconej piekłem szkatułce

po
senne obietnice ukojenia
sztorm ciszą na skałach rozbity
zbawieniem dla żyjących

nie znam spokoju

o czym to właściwie jest.może o zbyt wielu sprawach na raz,żle się czyta,dziwna forma,za mało prostoty.dla mnie na nie

Wydaje się, że w tym przypadku najpierw powstała forma, a dopiero potem obudowałaś ją treścią... szkoda.

Magda- o przejściach, burzach w zyciu i poczuciu bezsilności....bowiem nadchodzi czasem taki czas....

C.B.- nieeeee
nigdy nie ma u mnie takiej kolejności i nie było, to przychodzi samo podczas pisania- zawsze!

dzieki za pochylenie się nad rozbitym peelem