mechaniczne gołębie

autobus osiągnął prędkość światła, rozmazywał się,
wzlatywał ponad gorące warstwy atmosfery.
pomyślałem: cholera, przydałby się skafander.

obok siedziała staruszka i zamieniała się w kod binarny.
zerojedynkowy strumień popłynął między siedzeniami,
śmignął koło nosa, pachniał plastikiem i stalą.
o szyby rozbijał się kosmiczny złom.

zniżyliśmy lot, przelecieliśmy nad pałacem kultury i nauki
i wpadliśmy w nanitową chmurę. kierowca wyparował,
mnie rzuciło gdzieś między błękitem a słońcem.
spadając, uwierzyłem.

wylądowałem na białym gołębiu,
który właśnie bombardował okolicę.

hahah... no boski po prostu, nie wiem czy jestem tak odmóżdżona po całodniowej nauce, że ten gołąb tak mnie rozbawił, czy cały wiersz rzeczywiście humorem przesiąka.

acha! i nie jestem pijana. twój podpis też mnie rozbawia. chyba muszę się położyć, bo zaraz dostanę słowotoku - to będzie dopiero makabra. jutro będziecie czytać moje wywody Razz