hare kriszna

jak popękane ściany slamsów, tak strupy, pod którymi
nie ma już życia. wszystko takie samo: wkoło pełno
świętych krów, brudne dzieci bez zębów i paznokci,
ich wybrakowane organizmy parzone przez słońce.

poniżej gór, gdzie zwierzęta pasły ludzi odkąd
zaczęto wierzyć w przepowiednie, starzec
o wyostrzonych zmysłach nie chciał mówić.

nie było dla niego prawdziwego świata ani
dobroci wpadającej w ręce. wystukiwał
tylko melodie hare kriszna, hare kriszna, bo
przemijanie wiąże się z kolejnymi narodzinami.