bez tytułu

stoję u bram rozpaczy
którą zwać można bezczynnością
moje własne piekło
wymoszczone przytulne do zniesienia

coraz mniej tu światła
coraz mniej ruchu
coraz mniej wszystkiego

w tym miejscu nie można liczyć
na pomocną dłoń
uzdrawiające spojrzenie

cudzy wiatr we własne żagle
może zaprowadzić nie tam gdzie trzeba
w najlepszym wypadku
na jeszcze większą pustynię

jeśli mam zrobić krok
muszę chcieć ruszyć nogą
a potem czasem będzie z górki

nikt nie poruszy mojej woli
nikt nie napełni głowy myślami
ani serca szczęściem
tylko ja mogę dokonać tego cudu

Magdo,
wszystkie słowa znajdujące się w Twoim tekście są ZACZĄTKAMI myśli, pomysłami (gorszymi lub lepszymi) na treść wiersza. Ale Ty przede wszystkim musisz to PRZETŁUMACZYĆ na język poetycki (nie mówię, że to łatwe Wink

) Bo na razie jest to niestety ogromnie przegadane. I są zdania już zupełnie karygodne np.:

coraz mniej wszystkiego

Madziu, tak nie można. Smile

To wygląda tak, jakbyś napisała:
coraz mniej tu światła
coraz mniej ruchu
i stwierdziła, że jak będzie jeszcze jeden wers, to ładniej będą w trójkę wyglądać. I nawet nie chciało Ci się pomyśleć nad tym czego to jeszcze może być mniej.

Ehh... czytać czytać i jeszcze raz czytać dużo poezji a potem siąść i napisać jeden, przemyślany wiersz zamiast produkować potoki myśli. Życzę powodzenia Smile

Ostatnio zmieniony przez fem dnia Sob 22:38, 15 Lis 2008, w całości zmieniany 1 raz