Autoportret.

Zniweczona jej wolność
i choć tak rozpustna,
wyświechtana już od noszenia.
Niereformowalna na dodatek,
całkowicie wyalienowana,
aczkolwiek jakże skrupulatna
w swym istnieniu...
Zdruzgotana każdym kawałkiem
okalających murów.
Zdumiewająco roztropna
i roztrzepana zarazem
w podejmowaniu decyzji.

Ograniczona słowami.

Być człowiekiem to najwyższa sztuka, umieć wybierać miedzy dobrem a złem, dobry refleksyjny wiersz.