Andrzej Cnotliwy obawia się nadejścia ubranych w czarne

Andrzej Cnotliwy obawia się nadejścia ubranych w czarne garnitury facetów, którzy będą pukać do drzwi wejściowych

piszą nasz premier
jakbym był z
nimi z nim
połączony siecią zależności
jakbym miał ciągle odwagę pisać
podanie

o zapomogi stypendia

oddalają się jeszcze bardziej
o długość kija bata
informacją narodową z pierwszych stron
świata zaczynającą się od słów
- zawsze na początku było słowo –
córka naszego premiera

chociaż z drugiej strony
bije mnie prosto w oczy
prawdą audytorium sondy ulicznej
lincz sądu liczby mnogiej wydał wyrok
- zaocznie eksternistycznie –

proces

ustatystyczniania dobiega dochodzi
do deski powiązanej z tą drugą mocnymi
nićmi znaczeń w oprawie

zanim
będę sobą
- takie to ciągle popularne –
postaram się dojść
do siebie
co na kacu moralnym
a nawet na tym mniej szkodliwym dla wątroby
alkoholowym
okazuje się walką z wiatrakami
wiernie systematycznie produkującymi prąd

zaraz zwrócę
najlepiej na jakieś płótno wyrzygam
pasztet dziesięciu przykazań całą
puszkę Pandory w pomidorach przyprawię
szczyptą upadłych aniołów i solą ziemi
tej ziemi

Łatwiej mi się przyswaja takie sprozaizowane wiersze jak mają dłuższe wersy i interpunkcję. Ale to oczywiście kwestia widzimisię.

Sporo tu zabawy znaczeniami, sporo odwołań, sporo zabawy stylem. Wrócę tu z pewnością jeszcze z jakimś bardziej konstruktywnym komentarzem, bo tekst wart jest uwagi.

dzięki

Michał ja rozumiem..... wszystko prócz ostatniego wersu
no weźmy miejmy jakąś świętość

Nie wydaje mi się, aby to było zaprzeczanie świętości. A nawet jeśli, to dlaczegóż by nie?