Bohaterski Andrzej Cnotliwy

Andrzej Cnotliwy szedł ulicą Przeze Mnie Wymyśloną. Rozważał różnicę pomiędzy byciem narratorem a bohaterem. Pogodę można by określić: w sam raz dla tego tekstu. Ani za ciepło, ani za zimo. Słońce świeciło w przyzwoitych granicach, ale odpowiednio szybko zapadła noc. Ilość chmur opisuję słowem: rozsądna. Stworzyłem Andrzejowi wszelkie warunki do jego skomplikowanych rozważań. Całą wspomnianą sielankę przerwała jednak telewizyjna sonda:

- Co pan myśli o boskim planie? – zagadnął męski głos ukryty za światłem reflektora kamery.
- O jakim planie? – odpowiedział pytaniem oślepiony Andrzej.
- O planie Boga… – w głosie rozmówcy dało się słyszeć lekkie podenerwowanie.
- Którego? – z pełną szczerości naiwnością podtrzymywał rozmowę mój bohater.
- Jak to: którego?... – barwa głosu wskazywała, że tym razem nie skończy się odejściem sondujących jak w Ankiecie Mrożka.

Ze światła, niczym objawienie, wyłonił się barczysty mężczyzna. Andrzej zaczął uciekać, a za nim pobiegł zdenerwowany dziennikarz w dresach, z kijem baseballowym w prawej dłoni. Sportowy strój i muskulatura miały zdecydowaną przewagę nad niezbyt postawną figurą i dżinsami mojego bohatera, który właśnie wtedy na własnej skórze odczuł różnice między sobą a narratorem.

Hahaha... no będę pamiętać, żeby tego nigdy nie rozważać na ulicy, jeszcze by mnie jakiś dresiarz pogonił, a ich przecież wszędzie pełno. A co do dresu: "zdenerwowany dziennikarz w dresach" - dlaczego tu liczba mnoga? Bo mi by jakoś bardziej odpowiadał jeden dres.

Hm? Pewnie jakoś tak odruchowo. Przemyślę.