Ananas i kawiarnia

Pomysł przyszedł nagle. Wyrwałem się z drzemki i poczułem, że czegoś mi w życiu brakuje. Okazało się, że Joli także doskwierał brak jakiegoś nieokreślonego "cosia". Wspólnie doszliśmy do wniosku, że brakuje nam pizzy we krwi, więc nie czekając, ubraliśmy się i wyszliśmy z domu.

Na dworze było dość chłodno- panował typowy listopadowy wieczór. Jolę owionęło zimno, sprawiając, że zaczęła grać na zębach dziewiątą symfonię Beethovena. Poruszony tym widokiem, przytuliłem ją mocniej- przecież nie będę pozwalał by dziewczyna marzła- i zadecydowałem, że idziemy do Memo. Wchodząc do galerii, kontemplowaliśmy dlaczego tylko polska flaga spadła z masztu i nikt nie kwapi się, by ją spowrotem zawiesić.

W Memo jak zwykle poczułem się tą ulotną nutkę burżujstwa, którego nigdy nie doświadczę. Nie wiem dlaczego, ale zawsze gdy tam wchodzę, mam wrażenie, że wstępuję na jakiś zakazany teren, że zaraz zza filaru wyskoczy dwóch umięśnionych, wysokich panów w garniturach i poproszą mnie o legitymację członkowską. Gdy powiem, że takowej nie posiadam, pokręcą smutno głowami i z zawodem w głosie powiedzą:
-Niestety nie może pan tu przebywać. Nie ma legitymacji, nie ma miejsca- a ja wtedy zasmucę się i zrezygnowany wrócę do domu.

Tym razem obyło się bez inspekcji. Zasiedliśmy do stolika i zamówliśmy pizzę z kurczakiem, papryką, ananasem, serem i sosem majonezowym. Przy zamawianiu pizzy zawsze musi odbyć ten sam rytuał- studiujemy całe menu, ale na końcu zawsze wybieramy tą, która ma w sobie ananasa. Nie protestuję, gdyż lubię smak tego owocu, pozatym dla Joli pizza bez ananasa, jest jak malowanie bez farb. Czekając na zamówienie, zastanawialiśmy się co pani, na oko trzydziestoparoletnia bizneswomen, miała w swojej misce, ponieważ wyglądało i pachniało apetycznie. Jesteśmy pewni co do tego, że zawierało pieczarki. Kobieta, ubrana w szarobrązowy komplet, szybkim krokiem weszła do restauracji, zasiadła do stolika, gdzie czekała już na nią potrawa, dość pośpiesznie zjadła i wyszła nie płacąc. Czyżby była dyrektorką tego przybytku?

Nasza pizza z fanfarami wjechała na stół i zabraliśmy się do jedzenia. Rozmawialśmy o otwarciu własnego biznesu.
-Damian? A może otworzymy pizzerię?
-Tak, kochanie. Naszą specjalnością będą pizze z ananasem- uśmiechnęła się.
-Oj! Pomyśl tylko- najpierw pracowalibyśmy w pizzerii, potem otworzylibyśmy własną. Ja byłabym nauczycielką historii, ty dziennikarzem, nasze prace traktowalibyśmy jako pasję, a zyski czepralibyśmy z pizzerii.
Zmyślna kobieta, pomyślałem.

Dopiero gdy wychodziliśmy, zauważyłem, że z głośników ciągle leci ta sama piosenka. Nie była ona zła- miała delikatną, soulową melodię i śpiewała ją pani głosem przypominającym Erykę Badu- po prostu irytował mnie trochę fakt, że leciała pięć razy pod rząd. Jola zwróciła mi uwagę, że przejmuję się pierdołami, a ja pomyślałem: "Mam duszę pisarza. Muszę zwracać uwagę na takie bzdury".

Powodowani kolejnym spontanem poszliśmy do kawiarni. Wcześniej zdążyliśmy obejść sklep z odzieżą, z zabawkami i kramik z biżuterią. Jola rozwodziła się na temat tego jaki naszyjnik włoży na studniówkę, zachwycała się różowymi, słodkimi i uroczymi gadżetami. Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego kobiety, które przecież dojrzewają szybciej, całe życie potrafią fascynować się zabawkami dla dzieci. Jedną z cech, które niewątpliwie w kobietach lubię i przez które nie mógłbym być gejem jest umiejętność udawania słodkiej dziewczynki niezależnie od wieku.

Kawiarenka na parterze galerii wywarała na mnie miłe wrażenie. Spodobały mi się czerwonawe ściany i kawowy klimat panujący w tym miejscu. Na naszym stoliku stał pucharek wypełniony ziarnami kawy, na których stała świeczka. Zamówiłem latte z syropem orzechowym, ona kawę z lodami. Z głośników leniwie sączył się jakiś fortepianowy standard. Powiedziała, że jedyne czego nam teraz brakuje, to ubioru a la lata dwudzieste. Ja byłbym w ponadczasowym garniturze, ona w czarnej sukni, na szyi miałaby jedwabny szal. Patrzylibyśmy sobie w oczy, trzymalibyśmy się za ręce, nawet zdobylibyśmy się na publiczny pocałunek, łamiąc ogólno przyjęte reguły!

Z żalem odprowadziłem ją na autobus. Wracając do domu, czułem się jakby ktoś właśnie wyrecytował piękny wiersz, który wyjątkowo mi się spodobał i wypełnił wszystkie żywe tkanki mojego ciała.

Ostatnio zmieniony przez Singer dnia Śro 23:15, 12 Lis 2008, w całości zmieniany 2 razy

Pierwszy akapit - namnożenie tych braków

	Cytat:
	Wspólnie doszliśmy do wniosku, że brakuje nam pizzy we krwi,

może tutaj zastąpić czasownik "brakować"?

Beethoven mi się spodobał Smile

i widok tego tulącego faceta. Trochę dziwnie brzmi mi w takim zestawieniu "kontemplacja", bo to tak głównie z rozmyślaniem, przyglądaniem się wiąże, a tutaj te rozważania chyba dotyczą rozmowy, tak? Bo Jola czy bohater musieli to wypowiedzieć na głos, żeby bohater-narrator wiedział. Narrator pierwszoosobowy z reguły nie bywa wszechwiedzący Wink

	Cytat:
	poczułem się tą ulotną nutkę burżujstwa,

"się" ma tu być na pewno?

	Cytat:
	-Niestety

odstęp od myślnika by się przydał

	Cytat:
	ale na końcu zawsze wybieramy tą, która ma w sobie ananasa

- ale na końcu zawsze wybieramy tą z ananasem. [nie brzmiało by sympatyczniej?]

	Cytat:
	pozatym

a co to za brzydal?

	Cytat:
	Zmyślna kobieta, pomyślałem.

mają ten sam rdzeń, więc podejrzanie brzmi. Choć lubię słowo "zmyślna", to może zastąpić je "pomysłowa"?

Kochaneczku! Przed "gdy" stawiamy przecinki Wink

	Cytat:
	Jola rozwodziła się na temat tego jaki naszyjnik włoży na studniówk

tego, jaki naszyjnik

	Cytat:
	mógłbym być gejem jest umiejętność

przecinek przed jest

	Cytat:
	Na naszym stoliku stał pucharek wypełniony ziarnami kawy, na których stała

stał-stała i to w jednym zdaniu! no wiesz?:>

Ogólnie tekst interesujący, drażni mnie tylko w niektórych momentach nagromadzenie czasowników, a tak... do poczytania. Takie to bardziej sprawozdanie niż opowiadanie Wink

dzięki. jeszcze sporo przede mną;P

No - i strzeżcie się, strzeżcie towarzysze, bo będę rozdawać zadania domowe Very Happy

Towarzysz Singer napisze nam ładnie o zastosowaniu przecinków Wink

Moj kot, który to czytał stwierdzi, co następuje:

1/pióro dobre,
2/ brak zaskakującej czymś czytelnika puenty, czekał, czekał, i na puente się nie doczekał.

cieszę się, że kotu się spodobało Wink

co do puenty- kot ma rację Wink

nie wiem co sprawiło, że od początku do końca czytałam z zaciekawieniem, ale tak właśnie było. może bez polotu, ale tak zwyczajnie przyjemne w odbiorze. chociaż wolę Twoje wiersze ( :